وب سایت برنامه نود- مجید جلالی سرمربی تیم سایپا یک یادداشت جالب توجه نوشته است که وب سایت برنامه نود آن را منتشر می کند.
به گزارش وب سایت برنامه نود، این یادداشت، حاوی نکات مهمی است که خواندن آن را به همه دوستداران فوتبال توصیه می کنیم. متن یادداشت به شرح زیر است:
« در کشاکش مسابقات لیگ برتر با حساسیت زیاد بازی های آسیایی انچئون را دنبال می کردم. از بزرگی والیبالیست های عزیز تا رشادت های بسکتبالیستها ، کشتی گیران و تمامی ورزشکاران غیور و خصوصا بانوان سرفراز و بزرگوار که همگی باعث غرور ، عزت و سربلندی مردم عزیز کشورمان شدند.در تب و تاب این رقابت ها بدنبال فوتبال می گشتم ، اما اثری از آن ندیدم.پرطرفدارترین ، پر هزینه ترین ، خبرسازترین و پرمخاطب ترین ورزش کشور در بازی های آسیایی کجا بود ؟!همه ما در این سرافکندگی مقصر و مسئولیم. باید بپذیریم که هرکدام از ما به سهم خودمان در این روند نزولی شریک هستیم.
ما فکر می کردیم که راه پیشرفت در اتاق ها و جلسات پشت زمین است.فکر می کردیم اصلاح فضای فوتبال بدنام کردن فوتبال و اهالی آن است.فکر می کردیم صحبت در مورد فساد به رفع آن کمک می کند.فکر می کردیم مصاحبه علیه دیگران اسلحه ای ست در دستان ما.فکر می کردیم می توانیم از طریق بی آبرو کردن دیگران آبرویی برای خودمان دست و پا کنیم.بله ما فقط سیاه نمایی کردیم بی آنکه کوچکترین تاثیری در بهینه سازی فضای این فوتبال داشته باشیم و درنهایت باعث آزردگی همه از فوتبال شدیم.درحالیکه همه از هم بیزار بودیم توجه نکردیم که همه از ما بیزار شده اند و شتاب نزولی فوتبال را به لحاظ غالب کردن فضای حاشیه هر لحظه بیشتر کردیم.خودمان را درگیر دعواهای پوشالی کردیم غافل از اینکه خارجی ستیزی کور با خارجی باوری کور دور روی یک سکه اند که هردو منجر به سقوط می شود.
به گمان ما ساختن در سوزاندن بود ، نه سوختن. واین اشتباه بزرگ همه ما بود.فوتبال برای ما یک بازی شیرین بود اما به یکباره دیدیم که او با ما بازی کرد و این نتیجه غفلت خود ما بود.از باورهای جامعه نسبت به فوتبال و اهالی آن لاشه ای ساخته ایم و توقع داریم از آن ارتزاق کنیم. آیا بهتر نبود به جای کرکس ، کبوتر درون خود را رشد می دادیم ؟صدای نفس های به شمارش افتاده فوتبال به گوش می رسد ، صدای نفس های آخر اخلاق .
ریه ها را از اکسیژن مرگ پر کرده ایم.قدری تأمل . ممکن نیست که همه بمیرند و ما بمانیم.به زنده ماندن و زنده کردن فکر کنیم. به بازگشت ، به بازسازی ، به اکسیژن برای زندگی و به بچه هایی که در مدارس فوتبال بازی می کنند.نگذاریم آنها از فوتبال بیزار شوند. شاید بیزار شدن آنها منجر به بیزاری از امید و آینده شود.باید مشکل خود را با موفقیت حل کنیم.چشمها را باید شست ، خط کش های قبلی را باید شکست.فوتبال دنیایی در دنیای دیگر است.زمین فوتبال با همه کوچکی آن بهترین و بزرگترین مکان برای آموختن درسهای زندگی است.از فوتبال می شود به خدا رسید ، می توان راه رستگاری را جستجو کرد ، می توان مفهوم و معنی “سعی” را پیدا کرد .
آیا باید فلسفه وجودی فوتبال را با برخی کارکردهای نا مناسب مانند : مصرف داروهای نیروزا ، خشونت ، رفتارهای ضد اخلاقی ، زدوبندها ، پرخاشگری ، تبعیض نژادی و … سنجید ؟چرا برای صداهای بلند همراه با تهمت و افترا دکانی پرمشتری و برای صداقت ، کم حرفی و راستی و آرامش خلوتی ناامید کننده ساخته ایم ؟مطمئن هستم راه تحول نظام فرهنگی در جامعه جوان ما می تواند از فوتبال بگذرد. باید تناسب معنی داری میان هیاهو ها و حاشیه های فوتبال با تولیدات علمی آن بوجود بیاوریم.فوتبال یک واقعیت است ، یک واقعیت زنده. نمی توان آن را نادیده گرفت.لطفا برگردیم. وقت تنگ است. عذرخواهی کنیم ، همه از هم ، همه از مردم.عذر خواهی می کنم.دعوت کنیم .دعوت به پیشرفت ، به موفقیت ،به دوستی و محبت ، به همدلی و به صداقت