برچسب: ادب،

به راستی چرا در پشت هر نقد، یادداشت و نوشته ای توهمی از وجود توطئه، بخل و حسادت وجود دارد؟! چرا به محض آن که بر خلاف میل ما چیزی بخوانیم یا چیزی ببینیم، بی آن که کمی به خود و کاری که کرده ایم بیندیشیم، بلافاصله خود را، کارمان را و اندیشه مان را عاری از هر عیب و نقص دانسته و دیگران را با انبوه واژه های ناپسند به قضاوت می نشینیم؟! در حالی که نقد – به خصوص در عرصه هنر و رسانه – حق مسلم هر مخاطب است. پس عقل سلیم حکم می کند بیش از آن که به منتقد فکر کنیم، به اثری که برجای گذاشته ایم بیندیشیم.
RSS