وب سایت برنامه نود-همین مانده بود که برای صعود دست به دامان ویتنام بشویم. همین مانده بود دست به دعا برداریم که بلکه ویتنام سه گل به قرقیزستان بزند بلکه ما صعود کنیم. همین مانده بود که خداخدا کنیم قرقیزستانی‌ها سر کیسه را شکل کنند تا بیشتر از سه گل بخورند. باور کنید اصلا رویمان نمی‌شود بگوییم ویتنام و قرقیزستان در رنکینگ فیفا چندم هستند. ایرانی که در رده ۴۴ رنکینگ قرار دارد، از ویتنامی که در رده صد و چهل و دوم است چهار گل خورده و با قرقیزستان صدو پنجاه و یکم،یک – یک مساوی کرده‌است. آیا این اتفاق فاجعه نیست؟ آیا سوم شدن در بین سه تیم فاجعه نیست؟ آیا عدم صعود تیم ملی امید ایران برای اولین‌بار در طول تاریخ رقابت‌های بازی‌های آسیایی به مرحله نهایی فاجعه نیست؟ آیا حذف پرافتخارترین تیم بازی‌های آسیایی قبل از شروع بازی‌های مرحله نهایی فاجعه نیست؟
البته آنچنان که علی کفاشیان گفته وینگادا برکنار نمی‌شود و به نظر آقایان سیدهادی آیت‌اللهی و مهدی محمدنبی، مساله حذف تیم ملی امید، مساله زیاد مهمی نیست و فاجعه هم محسوب نمی‌شود و تیم می‌رود تا برای رقابت‌های مقدماتی المپیک لندن آماده شود. شاید از نظر آقایان مقصر اصلی شکست تیم ملی امید، تنها مدیر تدارکات این تیم بوده که در حال حاضر منتظر محاکمه است و اتفاقا دو، سه روز دیگر در کره می‌ماند ولی کاروان تیم ملی امید دیشب به تهران برگشتند. البته حذف تیم ملی امید مقصران دیگری هم دارد. در واقع مقصر اصلی‌تر، تیم ملی ویتنام بود که برایمان حماسه نیافرید و سه گل نزد. مقصرترین مقصرها هم قرقیزستانی‌ها بودند که به خاطر ما سه گل و بیشتر از آن گل نخوردند. باور کنید هیچ مدیر و مربی و بازیکنی مقصر نیست. مقصر نه وینگاداست، نه هومن افاضلی، نه علی کفاشیان، نه سیدهادی آیت‌اللهی، نه رسول دانشجو و نه حتی کادر فنی تیم ملی امید. مقصر بازیکنان ویتنامی هستند که سه گل نزدند، مقصر قرقیزها هستند که سه گل نخوردند. مقصر ویتنامی‌ها هستند که یک گل بیشتر نزدند!
وزارت ورزش مدت‌هاست که از بی‌تدبیری در فدراسیون فوتبال خسته شده و وزیر و معاونانش به‌عینه در این باره جهت‌گیری کرده‌اند. تا کی بی‌تدبیری؟ بی‌تدبیری در تیم‌های ملی نونهالان و نوجوانان و رده‌های سنی بانوان آنها را از دور رقابت‌ها حذف کرد. سهمیه جام جهانی نوجوانان سوخت و حالا بی‌تدبیری در تیم ملی امید، کولاک می‌کند و باعث کسب فاجعه‌بارترین و مفتضح‌ترین نتیجه تاریخ فوتبال ایران شده است. باعث تاسف است در روزهایی همه امیدوارند تا فضای تدبیر و امید در کشور حاکم شود و در فدراسیون و سازمان لیگ و تیم‌های ملی بی‌تدبیری موج می‌زند. بی‌تدبیری‌هایی که در تیم امید، همه را ناامید کرد. این اتفاقات در فوتبال، هر جای دنیا می‌افتاد، همه دسته‌جمعی استعفا می‌دادند، نه اینکه رئیس و نایب‌رئیس و دبیرکل و مدیر فنی و سرمربی تیم جایگاه خودشان را روی صندلی‌هایشان محکم‌تر بدانند و مثل آقای سیدهادی آیت‌اللهی بگویند که قرار نیست استعفا بدهد و کسی هم به ایشان نگفته استعفا بدهد!
روزنامه فرهیختگان