وبسایت رسمی برنامه نود – جواد نکونام ، او یکی از ۶۱ بازیکنی بود که در تاریخ فوتبال مان بازوبند کاپیتانی را به بازو بست و بازی با سوئد آخرین باری بود که این افتخار نصیبش شد.
به گزارش وبسایت نود و به نقل از خبر آنلاین، جواد نکونام یکی دیگر از کاپیتان های تیم ملی بود که خیلی بی سر و صدا از فوتبال ملی کنار رفت. او در شبی مهم در مصاف با بازیکن بزرگی چون زلاتان ابراهیموویچ به فوتبالش پایان داد . جواد رفت و حالا بازوبند کاپیتانی را آندو تیموریان به بازو می بندد.
در میان این ۶۱ بازیکن ملی تنها به اندازه یک دست بازیکنی داشتیم که برای شان بازی خداحافظی گرفته شده است. کاپیتان های سرشناس ملی که بازی های زیادی داشته اند از مصطفی عرب تا جواد نکونام شاید تنها به اندازه ۱۰ تای شان تعداد بازی های ملی شان زیاد بوده است. آنهایی که حسابی در یادها ماندند. بازیکنانی مثل مصطفی عرب ، حسن حبیبی ، پرویز قلیچ خانی ، علی پروین ، محمد پنجعلی ، سیروس قایقران ، حمید درخشان ، نادر محمدخانی ، علی دایی ، مهدی مهدوی کیا و جواد نکونام.
در میان این همه ستاره اما تقریبا کمتر ستاره ملی بوده که بازی خداحافظی در شان داشته باشد.
مصطفی عرب: او یکی از آنهایی است که بیشتر با کلونی تهران به میدان رفتند. مصطفی عرب در بازی دوستانه جام ریاست جمهوری برزیل در بازی با شیلی آخرین تجربه ملی را پشت سر گذاشت.
حسن حبیبی : او یکی از خوش شانس ترین بازیکنان تاریخ ملی ایران است. این قدر بزرگ که وقتی در پایان بازی های ۱۹۷۰ میلادی تصمیم به خداحافظی از فوتبال ملی گرفت ، برایش رئیس وقت فیفا استانلی راس به تهران آمد . حبیبی هنوز هم بخشی از تاریخ سال های پرافتخار ایران است . او که فوتبال چهارصددستگاه را بنا کرد و بزرگان بسیاری را به فوتبال ایران هدیه داد.
پرویز دهداری: پرویز دهداری و تمام بزرگی اش و نام او تا ابد به عنوان معلم اخلاق در فوتبال ایران می ماند اما حتی دهداری هم بازی رسمی خداحافظی نداشته . او با مصدومیت از فوتبال ملی جدا می شود و دیگر فرصت بازی پیدا نمی کند.
پرویز قلیچ خانی: هنوز هم بسیاری از اهالی فوتبال وقتی نامش به میان می آید نمی دانند می توانند کسی را هم وزن با او بیاورند. هافبکی بی مانند که عقاید چپ گرایش را حکومت شاه بر نمی تابید و حشمت مهاجرانی بعد از بازی ایران و مجارستان ، در مسابقه ای که به جایش ابراهیم قاسمپور به میدان رفت ، آخرین بازی ملی را تجربه کرد. هنوز بسیاری نبود او در جام جهانی ۱۹۷۸ را یکی از بزرگترین ضعف های فوتبال ایران می دانند.
علی پروین: حتی علی پروین هم این قدر با سعادت نبود که به رغم همه سال های باشکوهش برای فوتبال ایران ، این قدر سعادت نداشت که فوتبال ملی برایش جشن خداحافظی بگیرد. سال های جنگ و بلبشوی آن روزها البته چاره ای غیر از این نمی ماند. او در بازی های انتخابی ۱۹۸۰ برای آخرین بار با تیمش به میدان رفت و فوتبال ملی برایش به پایان رسید. بدون بازی خداحافظی بزرگ.
سیروس قایقران: قایقران یکی از دوست داشتنی ترین های تاریخ ملی است. پسری که همهملی پوشان سال های دهه ۶۰ از او و دریاچه آزادی خاطراتی دارند. پسر خوش اخلاقی که هنوز یکی مثل احمد عابدزاده را ۱۸ سال پس از مرگ دردناکش به همراه راستین ، پسر خردسالش ، هنوز سوزناک است. سیروس و همه افتخاراتش اما خیلی زود به پایان رسید. در سال ۱۳۷۲ ، او فقط ۳۲ سال داشت و یکی از بهترین ها بود وقتی دوباره درخشان به تیم ملی برگشت. درخشان و دیگرانی که در دوره دهداری به تیم ملی پشت کردند اما پروین آنها را به تیم ملی برگرداند تا شاید بتوانند در کنار هم به جام جهانی ۹۴ آمریکا برسند اما ناکام ماند.
محمد پنجعلی : او یکی از بهترین های تاریخ فوتبال ملی است اما یکی از آنهایی که تیم ملی را رها کرد و استعفاء داد. پروین بعدها پنجعلی را به تیم ملی دعوت کرد. دو سالی را در تیم ملی بازی کرد تا نوبت رسید به جام بین قاره ای . بازی ایران و الجزایر آخرین بازی پنجعلی بود در تهران. علی پروین می گوید:«ممد رو کشیدم کنار و گفتم اگه می خوای تو اوج بری الان وقتشه!»
حمید درخشان: درخشان با بازگشت به تیم ملی برگشت . او و نسلی از هم بازی هایش همگی در تیم ملی ماندند تا بازی های انتخابی جام جهانی ۱۹۹۳ در قطر. بازی با تیم ملی عربستان و آن شکست ۳ بر صفر بازی پایانی نسلی چون او ، قلعه نویی ، انصاری فرد ، ابطحی ، بیانی ها و … بود.
مجتبی محرمی: مجتبی محرمی بعد از محرومیت و کلی حاشیه به اصرار محمد مایلی کهن و با مخالفت هاشمی طبا به امارات رفت. او کاپیتان اول تیم ملی در آن بازی ها بود. بازی با کویت و پنالتی که از دست داده بود ، پایان حضور ملی این ستاره جنجالی بود. مجتبی همان موقع قراردادی با الکویت بست . پولش را گرفت ، به آن تیم نرفت تا فیفا برای همیشه از بازی کردن محرومش کند!
نادر محمدخانی: نادر یکی از آن هایی بود که با شکوه خداحافظی کرد. برای او تیم ستارگان فوتبال آسیا به تهران آمدند. نادر که این روزها انگلستان زندگی می کند ، در آن بازی یکی از با شکوه ترین خداحافظی های تاریخ ملی را در سال ۱۳۷۸ پشت سر گذاشت.
جواد زرینچه: جواد بعد از جام جهانی ۱۹۹۸ شد کاپیتان تیم ملی او بازوبند را در بازی های آسیایی به بازو بست و در بانکوک قهرمان آسیا هم شد. بعد از این جواد و محمد خاکپور در سفر تیم ملی به آمریکا ، از تیم ملی خداحافظی کردند. البته بدون تشریفات.
احمدرضا عابدزاده: احمدرضا هم یکی از وداع های تلخ را از فوتبال ملی تجربه کرد. او در بازی معروف سال ۲۰۰۰ با کره ، در آن شکست تلخ تیم طالبی حاضر بود ، بازی معروف ایران و آلمان است. احمدرضا در آن شکست به میدان رفت اما درحالی که انتظار داشت هنوز به میدان برود در اردوی قطر با برخورد تلخی روبرو شد و دیگر دعوت تیم ملی برای بازی را نپذیرفت.
علی دایی:او بی شک مهمترین کاپیتان ملی بعد از علی پروین است. حتی شاید مهمتر از او. دایی اما تلخترین وداع ملی را داشت. او بعد از بازی با آنگولا در جام جهانی و درحالی که جو بدی علیه اش راه افتاده بود از فوتبال ملی کنار رفت ودیگر از سوی امیر قلعه نویی به تیم ملی دعوت نشد. همراه با او کاپیتان های دوم و سوم تیم ملی هم از تیم برانکو به تیم قلعه نویی نرفتند . گل محمدی و سهراب بختیاری زاده!
کریم باقری: بازی دوستانه ایران و برزیل فرصتی مناسب بود تا بازیکن بزرگی چون کریم باقری بعد از سال ها دوری از تیم ملی و سپردن جایش به جواد نکونام ، بتواند با تیم قطبی دور افتخاری در زمین بزند و وداعی با شکوه داشته باشد.
مهدی مهدوی کیا: بازی های انتخابی جام جهانی ۲۰۱۰ و مسابقه آخر در کره. بازی عجیب و غریب تیم قطبی با کره ای ها و تصمیم ویژه مهدی مهدوی کیا یارانش برای بستن مچبندها ، این آخرین تصویر از بازی های ملی مهدوی کیاست. همراه با او هاشمیان ، کعبی و چند نفری دیگر هم از تیم ملی کنار رفتند. بدون هیچ تشریفاتی .
علی کریمی: علی کریمی این قدر از تیم ملی خداحافظی کرد و برگشت که آخرش بازی خداحافظی اش شده بازی با تاجیکستان ، در مسابقه ای که ورزشگاه آزادی خالی بود !
جواد نکونام: او خودش خواست کسی تا لحظه آخر نداند می خواهد برود. تصمیمی خودخواسته . درحالی که همه مطمئن بودند برای بازی با سوئد ، فوتبال را کنار می گذارد اما اصرار کرد همه حس کنند او ادامه می دهد. حالا دیگر جواد رفته و خودش از این شکل بازی خداحافظی اش هم راضی است.
۲۰۳۱